LOGBOEK PARKHEUVEL

Afscheidsbrief

Cameraploegen verdrongen zich rond restaurant Parkheuvel, de dag dat de Michelinsterren werden bekendgemaakt. Wat wilden ze? Graag een huilende chef, boos; ook goed, liefst hadden ze het uiteindelijke touw opgehangen aan de prachtige kastanjeboom, waarvandaan Erik dan weer met laatste stuiptrekkingen zijn afscheidsbrief door zijn levenloze handen zou laten glippen...

27 november begon zeer gespannen. Erik was lampen aan het zoeken voor de buitenverlichting. 'Je moet toch wat, ik kan toch niet die hele dag op de zaak blijven, ik word HELEMAAL GEK.' De dag blijkt een aaneenschakeling van telefonades, interviews en slechtnieuwsgesprekken te worden. Erik groeit. Hij voelt de bodem. Ze laten me vallen. Misschien om me te beschermen. Laat het me maar bewijzen, het komt wel goed.

Maar u wist het al? De journaliste van het AD klinkt beteuterd, ze had graag het grote nieuws gebracht: Parkheuvel verliest twee sterren. TWEE STERREN. Ik ben dankbaar, zegt Erik in haar gezicht. Vijf maanden bezig en een ster verdiend. Haar gezicht breekt. Hoe wist hij het?

Hij hoorde het die ochtend, met een lampje in zijn hand, toen was het niet leuk... Daarna herpak je je, Erik heeft een Toko te runnen. Ik kocht gelijk wat nieuwe batterijen voor mijn zender. Acht uur was vermoedelijk niet toereikend.

De dag is een rijgdraad van gesprekken, meningen, roddel en spuug. Er zullen ontslagen vallen fulmineerde Anja, Eriks vrouw. De keukenbrigade is aangeslagen. Wie blijft er straks over? “Wil er nog iemand met me op de foto?” Erik poseert nog en moet weg. Een andere sterrenchef staat hem al op te wachten, ze gaan haar een hardrock-concert.





Ze scheuren over de Brienenoordbrug. Erik rijdt, de andere kok is deze week voor de vijfde maal zijn rijbewijs kwijtgeraakt. Het ging niet goed in de keuken, hij had zich bezopen en reed te hard. Dat is pech. Drie kilometer van zijn huis! Ze nemen de sterren door. “Daar zou ik m’n hond nog niet laten eten.” “Die vent druipt van de slaolie, gladder krijg je ze niet.” Dit soort dagen wordt even geen blad voor de mond genomen. Het is immers voor iedereen een enerverende dag geweest.

Wanneer Erik zijn gsm uitzet, staan vier sterrenschefs om hem heen: 'Jezus... Erik... je bent niet meer in gesprek'. Er wordt gelachen. Erik loopt het concert van Iron Maiden in en verdwijnt tussen gedrukte doodskoppen en geweren. Op weg naar het station hoor ik de band zijn eerste nummer inzetten... en ja hoor... ik wist het wel... Jezus Maria Magdalena... Wat ’n Herrie!